POLYDOR - THE WHO: Live At Leeds Track 2406 001

Brytyjska grupa The Who wywodzi się z zespołu The Detours, założonego przez Rogera Daltreya w 1961, grającego covery rhythm and bluesowe. W 1964 grupa, w uformowanym już składzie, zmieniła nazwę na High Numbers, wydając jeden singel. Ostatecznie muzycy zmienili nazwę na The Who, zaczęli grać własny repertuar i wyrabiać własny, specyficzny styl sceniczny. Według fanów był jednym z najwybitniejszych i najpopularniejszych zespołów lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, od razu stał się ulubionym zespołem brytyjskiej subkultury młodzieżowej lat 60. XX wieku – modsów.
Za lidera grupy uważany jest zazwyczaj gitarzysta Pete Townshend - wizjoner rocka, autor pomysłów, tekstów i kompozycji dwóch najsłynniejszych oper rockowych Tommy i Quadrophenia. Wokalista grupy Roger Daltrey obdarzony był czystym i mocnym głosem, zdolnościami aktorskimi i sceniczną charyzmą. Składu dopełniali Keith Moon (perkusja) i John Entwistle (gitara basowa). Ten pierwszy szybko też zaczął być znany z pełnej pasji, wręcz szaleńczej gry na perkusji oraz ekstrawaganckiego zachowania poza sceną.
Grupę uczyniła sławną już pierwsza płyta wydana w 1965 "My Generation" (w USA jako "The Who Sings My Generation"). Znalazł się na niej jeden z najbardziej popularnych utworów w historii rocka „My Generation”, który ze słynną frazą "I hope I die before I get old" (ang. „mam nadzieję, że umrę, zanim się zestarzeję”), stał się hymnem młodego pokolenia. W 2004 utwór został sklasyfikowany na 11. miejscu listy 500 utworów wszech czasów magazynu Rolling Stone.
W czasie wykonywania utworu na scenie grupa zwykła urządzać spektakl destrukcji. Townshend rozbijał na drobne kawałki ciągle grającą w sprzężeniu zwrotnym gitarę, a Moon rozkopywał i deptał swój zestaw perkusyjny, który w ostatnich akordach piosenki wybuchał eksplozją sztucznych ogni. Destrukcja stała się główną cechą grupy w czasie jej młodzieńczego okresu. Muzycy w niej grający stali się postrachem menedżerów hotelowych. Apartamenty przez nich zajmowane często nadawały się już tylko do remontu.

"Live at Leeds" to koncertowy grupy, który ukazał się w 1970 roku. Wielu fanów rocka (w tym krytycy muzyczni, np. z New York Timesa) uważa album za najwybitniejsze nagranie koncertowe, jakie kiedykolwiek się zostało wydane.

W 2003 album został sklasyfikowany na 170. miejscu listy 500 albumów wszech czasów magazynu Rolling Stone

Spis utworów:

A1 Young Man Blues 4:52
A2 Subsitute 2:23
A3 Summertime Blues 3:27
A4 Shakin' All Over 4:24
B1 My Generation 14:47
B2 Magic Bus 7:50