Sześć Suit wiolonczelowych, BWV 1007-1012, to suity na wiolonczelę bez akompaniamentu Johanna Sebastiana Bacha. Są to jedne z najczęściej wykonywanych i rozpoznawalnych kompozycji solowych, jakie kiedykolwiek napisano na wiolonczelę. Bach skomponował je najprawdopodobniej w latach 1717-23, kiedy pełnił funkcję kapelmistrza w Köthen.
Ze względu na wymagania techniczne utworów, etiudowy charakter i trudności w interpretacji ze względu na brak adnotacji w zachowanych egzemplarzach, suity wiolonczelowe były mało znane i rzadko wykonywane publicznie, dopóki nie zostały wskrzeszone i nagrane przez Pabla Casalsa na początku 20 wieku. Od tego czasu były wykonywane i nagrywane przez wielu znanych wiolonczelistów i zostały przepisane na wiele innych instrumentów, są uważane za jedne z największych muzycznych osiągnięć Bacha.