W pierwszych miesiącach 1991 Knopfler i Illsley oraz menedżer, Ed Bicknell, postanowili reaktywować Dire Straits. Do składu dołączono klawiszowców: Alana Clarka oraz Guya Fletchera. Zapadła decyzja, że stałych członków zespołu będzie tylko czterech. Podczas sesji nagraniowych do nowego albumu skorzystano z usług muzyków sesyjnych: gitarzysty Paula Franklina, perkusistów Danny’ego Cummingsa i Jeffa Porcaro, saksofonisty Chrisa White’a i kolejnego gitarzysty, Phila Palmera.
Album On Every Street ukazał się we wrześniu 1991. Spotkał się z umiarkowanym entuzjazmem i mieszanymi recenzjami – niektórzy, jak All Music Guide, określili go jako „rozczarowującego” następcę Brothers in Arms. Mimo to sprzedał się w liczbie 8 mln kopii, docierając do pierwszego miejsca na brytyjskiej i 12. na amerykańskiej liście przebojów.
Single promujące album nie odniosły znaczącego sukcesu w kraju. Pierwsze tego rodzaju wydawnictwo, „Calling Elvis” zajęło w Wielkiej Brytanii 21. miejsce, ale utrzymało się na liście tylko przez cztery tygodnie. Następny singel, „Heavy Fuel”, nie dostał się na brytyjską listę. Znacznie lepsze notowania single z On Every Street miały w Stanach Zjednoczonych – tutaj „Heavy Fuel” osiągnął 1. pozycję, „Calling Elvis” – trzecią, natomiast „The Bug” – ósmą.
Trasa koncertowa, w którą zespół wyruszył po ukończeniu prac nad albumem, trwała łącznie dwa lata i składała się z 300 występów. Ten wysiłek przyczynił się do późniejszego upadku zespołu – jak napisał Bill Flanagan w „Gentleman's Quarterly”: [...] światowa trasa zajęła prawie dwa lata, zarobiła góry pieniędzy i pociągnęła Dire Straits do piachu.
Spis utworów: