Swą karierę zawodową Hank Mobley rozpoczął jako saksofonista 1950 r. w zespołach rhythmandbluesowych. W roku następnym zaczęli się nim interesować innowatorzy bebopu (np. Max Roach i Dizzy Gillespie), co umocniło jego pozycję na tyle, że zaproszono go do pierwszego składu “silverowskich” Jazz Messengers. Później, kiedy Horace Silver założył nowy zespół pod własnym nazwiskiem, oddając Messengersów Artowi Blakeyowi, Mobley poszedł za Blakeyem. Pod koniec lat 50. grał z Blakeyem, potem pracował u Dizzy’ego Reece’a; w 1961 r. grał z Milesem Davisem. W ciągu całych lat 60. Mobley pojawiał się w towarzystwie wielu wybitnych muzyków jak: Lee Morgan, Barry Harris i Billy Higgins, często przewodził własnym zespołom, nagrał kilka wybitnych płyt dla Blue Note.
W latach 70. stan zdrowia Mobleya pogarszał się, nie zaprzestał jednak pracy, koncertując sporadycznie, w tym z Cedarem Waltonem. W latach 80. Mobley grał jeszcze mniej, pracował głównie z Dukiem Jordanem. Zarówno fakt, że był tenorzystą obdarzonym niebywałą łatwością instrumentalną, pozwalającą na swobodne przejmowanie złożonych inwencji technicznych, jak i wieloletnia działalność w charakterze sidemana zaciemniły możliwości tego muzyka. W zrobieniu większej kariery nie pomogło mu też brzmienie jego instrumentu, niekiedy zbyt obiektywne, wyjałowione, intymne, kontrastujące z bardziej agresywnym i przaśnym stylem gry reprezentowanym przez wielu współczesnych mu saksofonistów.
Album "Soul Station" ukazał się w 1960 roku nakładem Blue Note. Razem z kolejnym albumem, "Roll Call" uznawany jest za szczytowe osiągnięcie Mobleya. W sesji nagraniowej udział wzięli:
Hank Mobley — saksofon tenorowy
Wynton Kelly — fortepian
Paul Chambers — kontrabas
Art Blakey — perkusja
Spis utworów:
A1 Remember 5:37
A2 This I Dig Of You 6:32
A3 Dig Dis 6:08
B1 Split Feelin's 4:52
B2 Soul Station 9:03
B3 If I Should Lose You 5:06